هو
از دوران دانشجوئی استاد دکتر محمدحسن لطفی برایم مصداق و نماد برخورداری از یک زندگی مبارک و ارزشمند بود . عمری نشستن سرِ سفره فحول فلاسفه و توفیق صرف نقد عمر در مطالعۀ آثار افلاطون و ترجمه آثار این حکیم برجسته ؛ موهبتی گرانبهاست که نصیب این استاد برجسته و مترجم دقیق النظر شده بود.
وی در شهر تبریز به دنیا می‌آید و پس از گذراندن دوران ابتدایی و دبیرستان در همان شهر ؛ وارد دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران می‌شود. در سال 1943 میلادی عازم آلمان می‌شود که شاخص ترین فیلسوفان چند سدۀ اخیر آنجا به دنیا آمده و بالنده شده اند و به تحصیل در مقطع دکترای حقوق می‌پردازد . پس از اخذ دکترا در سال 1947 به ایران باز می‌گردد و فعالیتهای مستمرّ علمی‌و پژوهشی خود را در مسیر و چشم اندازی مشخص ادامه می‌دهد . دکتر لطفی در نخستین گام و اقدام، رسالهٔ آپولوژی [رساله محاکمه سقراط] افلاطون را با همکاری رضا کاویانی به فارسی برمی‌گرداند و در ادامه به ترجمهٔ کلیه آثار اصلی و منتسب به افلاطون می‌پردازد. بالای بیست جلد کتاب از وی بجا مانده که تقریبا همۀ آنها بنوعی مرتبط با افلاطون می‌باشند. در اواخر عمر نیز قصد ترجمهٔ کلیهٔ آثار ارسطو را داشت که به علت وفات در سال 1378ناتمام ماند.
جهت استحضار دوستان در ارتباط با مقام منحصر به فرد افلاطون در فلسفه و حکمت ؛ بزرگانی مانند وایتهد و‌هایدگر گفته اند: پس از افلاطون هرچه در فلسفه گفته شده در واقع پانویس و حاشیه‌‌‌ای به سخنان افلاطون است و گفتنی‌ها را در این رابطه افلاطون گفته است.
بعضی از عالمان بزرگ در بین گذشتگان و معاصرین احتمال نبوت و پیامبری بزرگانی نظیرِ سقراط ؛افلاطون و ارسطو را هم داده اند که نیازمند واکاوی و بررسی است.