عرشیا

1. درآستانۀ سالروز رحلتِ رسول اکرم (ص) هستیم! جانی که خدا و خالقش به وی سوگند یاد کرده و لَعَمْرُكَ فرموده (حجر؛ 72)

از همه انبیا قبای لَعَمْرُك ...

راست نه جز بر قد رسای محمد

نه فقط بر جان بل بر محل اقامت و سکونتش سوگند خورده و فرموده:لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ . وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ

خاک از همسایگی جسم پاک

چون مشرف آمد و اقبال‌ناک

2. در قرآن رسول گرامی‌با اوصاف متعددی تعریف شده ؛ از جمله: "سِراجِ مُنیر" . آن حضرت (ص) به علوِّ کمال و کمالِ عُلوّ نائل آمده بود و چراغی عالمتاب بود که هستی از فروغش روشنی می‌گرفت :". بَلَغَ العُلی بِکمالِهِ. کَشَفَ الدُّجی بِجَمالِهِ ..."

بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست

شعشعه این خیال زان رخ چون والضحاست

3. محمد (ص) صاحب "خُلقِ عَظیم" بود چنانکه خداوند در وصفش فرماید : " وَ اِنَّكَ لَعَلي خُلُقٍ عَظيمٍ"؛ (و تو [اي پيامبر] برقله اخلاق و كرامت قرار داري.)؛ (سوره قلم، آيه4). در قرآن دنیا به صفت " قَلیل " توصیف گردیده ولی اخلاق پیامبر (ص) و تفضّلات خداوند به وی با عظمت توصیف شده است "وَ كانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكَ عَظِيماً"؛(نساء ؛ 113) . "اخلاق" در مختصرترین تعریف: شکوفا کردن قابلیت‌های بِالقُوّهِ خود و غمخواری و شفقت نسبت به دیگران می‌باشد . رسول اکرم (ص) در ارتباط با خود به جمیع مراتب و فتوحات معنوی و چنانکه در ابتدای مقاله اشاره شد : به عُلوِّ کمال و کمالِ عُلوّ نایل آمده بود و نسبت به دیگران نیز از چنان رافت و رحمتی برخوردار بود که خداوند با عنوان و عبارت " رَحْمَةً لِلْعَالَمِين "توصیف فرموده است :

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی منتها

وی آتش افروخته در بیشه اندیشه‌ها

4. آن عزیز به تعبیرِ مولانا " بحرخو"بود و دریا صفت ؛ نه مکدّر می‌شد و نه سرریز می‌کرد نه می‌رنجید و نه برای خاطر خود دیگری را می‌رنجاند . در آخر سوره توبه می‌فرماید:"لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ " ؛(توبه ؛128) . می‌فرماید: غمهای کوچک شما برای او بزرگ است ؛ ناراحتی و رنج شما بیشتر از شما او را ناراحت می‌کند و این از ارزشمندترین فضیلتها برای یک انسان است

5. این عبارتِ کتاب تذکرة الأولیاء از زبان شیخ ابوالحسن خرقانی از گرانبارترین سخنان جاری شده بر زبان انسان در گستره تاریخ است : " و گفت: اگراز ترکستان تا بدر شام کسی را خاری در انگشت شود آن از آن منست و همچنین از ترک تا شام کسی را قدم در سنگ آید زیان آن مراست و اگر اندوهی در دلیست آن دل از آن منست."